اگر کسی دندان دیگري را بشکند یا بکند، به قصاص محکوم میشود، و در قصاص آن، رعایت تساوي در محل دندان لازم است. البته باید گفت که براي قصاص دندان باید همۀ شرایط مذکور در مادة 393 ، یعنی تساوي در سالم بودن، تساوي در اصل بودن، تساوي در محلّ، موجب تلف نشدن، و بیشتر نشدن قصاص از اندازة جنایت هم مراعات شود. در صورت عدم امکان مراعات این شرایط یا برخی از آنها، قصاص به دیه تبدیل خواهد شد. بنابراین، دندان فک بالا در مقابل دندان فک پائین، دندان طرف راست در مقابل دندان طرف چپ، دندان کرُسی در مقابل دندان نیش و دندان اصلی در مقابل دندان زائد قصاص نمیشوند، و بالعکس.
هرگاه مجنیٌعلیه، پس از اجراي قصاص علیه جانی یا اخذ دیه، مجدداً دندان درآورد، یا براي خود دندان بکارد، این امر حقّی براي جانی ایجاد نخواهد کرد ( مادة 415 )، همانطور که اگر جانی مجدداً دندان درآورد نمیتوان، براي حفظ اثر قصاص، دندان را مجدداً از جا کند (مادة 416 ). لیکن، هرگاه دندان درآوردن مجنیٌعلیه قبل از قصاص باشد، به موجب مادة 413 ، در صورت معیوب بودنِ دندان جدید، جانی به پرداخت ارشِ عیب (یعنی تفاوت بین قیمت سالم و معیوب) و در صورت سالم بودن آن به ارش جِراحت و ارشِ مدتی که مجنیٌعلیه بدون دندان بوده است، به علاوة تعزیر مقرّر در محکوم خواهد شد. قسمت اخیر مادة 413 به موردي که مجنیٌعلیه طفل باشد، که بهطور متعارف مجدداً دندان درخواهد آورد، پرداخته صدور حکم به مدت متعارف براي روییدن دندان به تأخیر میافتد و در صورت » ، است و مقرر میدارد که در این حالت رویش دندان جدید، یک صدم دیه پرداخت میشود. اگر مجنیٌعلیه در این مدت فوت کند، مرتکب، افزون بر تعزیر .« مذکور، به پرداخت دیه محکوم میشود
بهترین وکیل تهران